Akrep daima ağır başlıydı.
Sakin, kendinden emin.
Yavaş yavaş dönüyordu ekseninde.
Daha tasasız, sessiz, duruyordu.
Daha kısaydı.
Ve daha belirgindi.
İlk önce herkes ona dikkat kesilirdi.
İnceydi yelkovan,
Telaşlıydı.
Çok konuşur gibi nasıl da sesler çıkarırdı.
Yorulmuyor, durmuyor, dinlenmiyor, soluklanmıyor .
Aslında akrebi de bir yerlere çeken o söyleyemiyor.
Yelkovan hep daha çok şey verdi kendinden.
Çok koştu, çabaladı, Fakat ince olmanın doğası gereği çabuk kırıldı, çarçabuk acıdı. Eskidi, zorlandı, söylendi ama söyleyemedi. Tıpkı kadın gibi.Çekti bir yerlere bir şeyler aslında zaman onun tepesine bindi. Dakikayı, dakikaya böldü.Kimi zaman koştu akrebi yakaladı ama yaka paça değil huzurlu, canlı,heyecanlı.. Düzeltti, yön verdi, yolunu değiştirdi sonra kaybolur gibi oldu fakat doğru zamanda yine akrebini buldu.
Aslında kadınlar hep böyleydi. Arı gibi, karınca kadar, sudan daha, gülden çok,..
Duyulamadı, bilinemedi.
Bir hikaye de böylelikle tükeniverdi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder