Bozkır

Soğuk bir mevsimden ziyade soğuk bir ifadesi var buraların.

Yaramaz bir çocuk gibi bir ağlayan bir neşelenen bir havadan ziyade buralarda olmak hep soğuğu hatırlatır.

Sırf havasından dolayı da değil hiçbir zaman bir Doğu Anadolu'nun samimiyetini, sıcaklığını aramak.

Bir Karadenizlinin ansızın gelen neşesi, çalışkanlığını bulamamak.

Dolayısıyla bozkır tabiatı biraz insan yoruyor.

Çiçek, böcekten ziyade bina yanına bina aramanın dargınlığı var.

Hep buralarda olmanın bir kusuru da olabilir; yahut kendi içinde çok zıt tabiatların insanlarıyla yaşamanın kattıklarından göremiyorum.

Ben sisi Karadeniz'in dağlarına yakıştırıyorum.

Yeşili de oralara...

Sanki buralarda  bir çam bile dikmenin gereği de yok yakışmıyor gibi hissettiriyor zamanla.

Tatlı-tuzlu yapılan yemeklerdeki o alışılmadık his gibi.

Karşılara baktığım zaman yarı çıplak dağlar...

Bir eksikliği var buraların hiddeti ehli, sevgisi ehli.

Rüzgarı sert.

Suyu tatsız ve bulanık.

Güzel şeyleri de vardır buraların mutlaka.

Ama ben göremiyorum...