Hayatın Çemberine Takılı Kalmak

Aslında çok acayip, bir insan dünyaya gelir gelmez bu hisle yaşamıyor. Bir yerden sonra hedeflerin büyüklüğünden olsa gerek durup '' hedeflerime yaklaştım mı, bu dünyaya hangi sebepten geldim? sıradan bir hayattan benimkinin bir farkı var mı?'' diye düşünmeye başlıyor bazı acıların ve eksikliklerin ardından.

Biyologlar var olmanın amacının  DNA'nızın gelecek nesillere aktarmak olduğundan bahsediyor. Dinler, üstün insana erişebilmek olduğunu söylüyorlar. Çokça felsefi düşüncenin de başlangıç kaynağı bu sorudur aslında.

Kimimiz mutlu olmak ve anlık hazlar için yaşıyor. Bazıları dünyaya kendinden sonra izlenebilecek bir imza için yaşarken bazıları evlatlarının akıbeti için, kimisi cennette gidebilmek  yaşıyor ama pes etmeden yaşıyoruz buna devam etmek zorundayız.

Evrende ne kadar küçük olduğumuzun farkına vardığınız an eğer üzüntülü bir haldeysek üzüntümüz nedensizce azalıyor aksi durumda  bir hedefin peşinden koşarken dünyada çok ufak ve manasız olduğumuzu düşünürsek hiddetimiz artıyor.  Aslında algımızın hizasında yaşadığımız durumlar bakış açımız gün ve gün anbean değişiyor.

Pek çoğumuz hayatın çemberine takıldık. İstediğimiz işi yapamayarak, istediğimiz kişiyle evli olmayarak, Her geçen gün aynı şeyleri yapmaya mecbur kalarak. Hatta yaşamak münasebetiyle yemek, içmek, uyumak, dinlenmek, çalışmak zorundayız. Dolayısıyla şunu fark ettirmek istiyorum; yeni  bir durum değil bu doğar doğmaz bir şeyi yapmak zorunda olarak dünyaya geliyoruz.
Aslında hayatın çemberine en başında takılmıştık. Yaşamanın en temel gerekleri bile doğar doğmaz sırtımıza bir küfe gibi yüklendi ve her sene artarak devam etti. Farkında değildin öylesine yaşayıp giderken. Bir anda aydınlandın, sorguladın ardından kızdın öfkelendin ve değiştirmek istedin.

Değiştirebilir misin her gün devam eden bu döngüyü? Elbette fakat her değişimin bir fark edişle başladığını unutmamalıyız.
Kendinize küçük iyilikler yapmayı unutmayınız.
Var olmayı anlamlandırabilmek için, dayanabilmek için...
Pek tabi cebimizde bir takım umutlarla...

Bol Şanslar...