Bu neşeyi, kaygısızlığı bazen arsızlığı anlamiyorum.
Birbiri ardında düğümlenmiş ipler gibi insanlar.
Kimse kimseye benzemediğini idaa ederken her biri bir diğerinin aynısı.
Savaştım bir dönem bende.
Kendimle.
Kendimle savaşta bir sonuca varamadık.
İki tarafta acayip kırıldı.
Ben küfürbaz olana kızdım.
Geçtim karşısına bir şey yaptım dedim.
Bir iz neyim bırak dünyaya.
Çalış çabala.
Örnek bir vatandaş!
Ve insan ol.
Güzelliğin kıta, iklim, yüzölçümü ayırt etmesin uğraş dedim.
Zorla dedim.
Yetmez mi? dedim.
Yetecek mi geçecek mi? dedim.
Bi uyumadin dangalak romantik dediğini, duydum.
Sustum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder